Je moet het zien om het te geloven. Zo’n veertig jaar bouwt Justo Gallego nu aan zijn Templo Consagrado a la Madre de Dios. Gevoed met de meest uiteenlopende (afval)materialen groeit het langzaam maar gestaag. Zover ik weet wordt alles gefinancierd met donaties, zowel geld als materiaal. Alles wat hij ‘toegeworpen’ krijgt, lijkt een plek te krijgen. Don Justo, nu 82 jaar oud, bouwt met hulp van vrijwilligers, vaak kunststudenten die het als een soort stage zien. De Ier die wij spreken is kunstenaar en zit in de laatste week van de twee maanden die hij er verblijft. Hij werkt from six to six, zonder siesta. Hij is even naar beneden gekomen van het golfplaten dak dat hij samen met Justo en diens assistent Young Pablo aan het verstevigen is. Hij praat met ons, ondertussen emmertjes met cement vullend, die hij met een touw naar boven hijst. De bouwmeester is duidelijk niet van plan naar beneden te komen en wij proberen door het gekierde dak een glimp van hem op te vangen. Ik voel me er wat ongemakkelijk bij, alsof we een beroemdheid aan het spotten zijn.

Het is wonderlijk, van een afstand oogt de kathedraal broos, van dichtbij blijkt alles uitermate monumentaal. Je ziet dat de eerder gebouwde, laag gelegen delen van de tempel, steeds opnieuw verstevigd zijn. De Ier vertelt dat het zo stevig is dat het waarschijnlijk meer zal gaan kosten om het af te breken dan te voltooien. Een soort van garantie eigenlijk. Naar boven toe wordt duidelijk dat houtje-touwtjebouw ten grondslag ligt aan dit alles. Ramen (en eigenlijk alles) worden op hun plaats gehouden met ijzerdraad, allerhande emmertjes zijn als grondvorm gebruikt voor ornamentjes. Ik zie een stenen trap waar blijkbaar op het laatste moment bedacht is dat die laatste trede wel erg hoog is, dus is er halsoverkop een extra tree gefabriceerd. Van een compleet ander materiaal. En toch oogt het allemaal vreemd consequent. Het gebouw ademt een merkwaardige intensiteit. Het ‘sacrale van de bezetenheid’ zoiets. Dit kan alleen maar het werk van een gek zijn, en daar bedoel ik niets slechts mee. De Ier vermoedt dat Don Justo de voltooiing niet meer zal meemaken maar er zijn anderen, waaronder Young Pablo, die het karwei voor hem zullen klaren. Je zou zeggen dat de meester, de gek, node gemist zal worden.

Mejorade del Campo, 25 augustus 2007
Eva Blaak en Jerry Veldhuizen